ایران و دیپلماسی کاهنده فشار - صنایع 90

تنش فرسایشی فرجام جنگ و تحرکات نظامی غیرمنتظره را از طرف های درگیر درپی ندارد. یک تنش فرسایشی بیش از هر چیز برای بازیگران هزینه های مادی و غیرمادی دارد. هزینه مادی خود را در هزینه لجستیک نیروهای گسیل شده از سرزمین های دور نشان می دهد و در این میان آمریکا بیشترین هزینه ها را بر عهده دارد.

هزینه های غیرمادی نمودی سیاسی داشته و آن آرای شهروندان است. در انتخابات ریاست جمهوری پیش روی آمریکا مالیات دهندگان آمریکایی نگاهی به مخارج آمریکا در تنش کنونی خلیج فارس خواهند داشت؛ موضوعی که از نگاه دست اندرکاران اجرایی حاکم بر ایالات متحده آمریکا دور نیست. عدم مشارکت بعضی کشورهای غربی در ائتلاف بین المللی تامین امنیت آبراه خلیج فارس و تنگه هرمز نیز در همین حسابگری های دیپلماتیک ریشه دارد. در چنین شرایطی راه دیپلماسی برای تامین حداکثری منافع ملی باز خواهد بود.

دیپلماسی کاهنده فشار در این زمینه کارساز است. این شیوه دیپلماسی براساس یک پدیده دوقطبی عمل می نماید؛ از یک سو در جهت کاهش فشارهای کنونی عمل نموده و از سوی دیگر با تدابیر ویژه قدرت چانه زنی را در جهت تامین مصالح ملی بالا می برد. در این فرایند دیپلماتیک عناصری بنیادین برای گام برداشتن در راه تامین منافع ملی به وسیله بالابردن قدرت چانه زنی وجود دارد.

عدم تمایل کشورهای کرانه جنوبی خلیج فارس به وقوع کنش های نظامی در منطقه، فشار افکار عمومی در آمریکا در مخالفت با جنگ، رقابت های تجاری آمریکا با حوزه های نوین توسعه به ویژه چین و موج روزافزون رقابت نظامی آمریکا با رقبای دیرینه در حوزه پاسیفیک، مهم ترین عوامل در کسب قدرت چانه زنی در یک کنش دیپلماتیک منطقی و اعمال دیپلماسی کاهنده فشار و تامین منافع ملی ایران است.