این بانوی هنرمند دیوارهای مرکز را خط می زند - صنایع 90

خبرنگاران آنلاین - نصیبه سجادی: دیوارهای خسته مرکز را با هنر دستانش رنگ زندگی بخشیده و می گوید اگر می توانست، بر همه در و دیوار شهر رنگ می پاشید و با ترسیم هنرمندانه خط و نقاشی و تزریق احساس به رهگذران پرشتاب کوچه و خیابان، آرامش و امنیت را به آنها هدیه می داد تا با قدرت به ادامه راه در مسیری فکر نمایند که بسیار شلوغ است و پرتنش.

خواندنی های بیشتر را اینجا دنبال کنید

هنر خطاطی و آرامشی که دارم

از تماشا نقاشی دیگران حظ زیادی می برد، ولی هیچگاه این هنر مثل خطاطی او را مجذوب نکرد. مقامی دانا می گوید: اگر یک اثر نقاشی به دستم می رسید و در کنار آن اثر، مثلا یک خط خطاطی کار شده بود، بیشتر مجذوب هنر خطاطی می شدم تا نقاشی. نقاشی بود که همواره روحم را به پرواز در می آورد و به من آرامشی می داد که هیچ جایی آن را پیدا نمی کردم.

با آموزش خط نستعلیق آغاز نموده و دوره های خطاطی را در کلاس های آموزشی گذرانده است. او ادامه می دهد: چند سال به علت رشته دانشگاهی ام که مترجمی زبان است کار ترجمه را انجام می دادم و کتاب هایی را ترجمه کردم. همان زمان کلاس های خطاطی را هم دنبال و در این رشته کسب تجربه کردم.

شرکت در این کلاس ها به او می فهماند که عشق اول و آخرش خطاشی است و تصمیم می گیرد که آن را ادامه دهد. مقامی دانا می گوید: خطاطی حالت تابلویی و دکوراتیو ندارد و چون من چیزی فراتر از هنر خط می خواستم بعد از مدتی به نقاشی خط روی آوردم و ترکیب نقاشی با خط همانی بود که انتها حس هنردوستی مرا قانع کردن و ماندگار کرد. آن را آموختم و هنوز هم به آموخته هایم می افزایم.

وقتی به او پیشنهاد می گردد که دیواره های شهر را خط بزند و با هنر دستانش آن را زیبا کند پیشنهاد را می پذیرد. این هنرمند بقیه ماجرا را اینطور توضیح می دهد: این برترین پیشنهادی بود که تا آن موقع به من شد. برای همین ترجمه را کنار گذاشتم و تمام و کمال در این رشته فعال بودم.

اجرای خوب، خاطرات خوب تر با مردم

دیواره تقاطع خیابان حافظ- طالقانی و دانشگاه اکو در خیابان نظامی گنجوی را خطاطی نموده و خاطرات خوبی هم از روزهایی دارد که در سرما و گرما روی نردبان یا داربست در خیابان می ایستاد و با عشق کار می کرد و به خاطر انرژی خوبی که از رهگذران می گرفت، لحظه ای احساس خستگی نمی کرد. در طراحی دیواره دانشگاه اکو در محله نظامی به علت نام شاعرانه این محل تصمیم گرفته از اشعار نظامی استفاده کند و با استفاده از کتاب هفت پیکر این شاعر گرانقدر، هفت گنبد را بر تن 7 دیوار دانشگاه طراحی می نماید، نقاشی خط خلاقانه ای که به گفته او بازتاب خوبی میان ساکنان و افرادی داشته که در این دانشگاه تردد می کردند.

مقامی دانا ادامه می دهد: در حین کار از سازمان ها از فعالیت ها و اثرم فیلم برداری می کردند، دانشجویان برای تحقیق عکس می گرفتند. بارها شد اهالی درباره طرح و اینکه چه چیزی می کشم یا اینکه قرار است چه پیامی منتقل کند از من سوال پرسیدند. اغراق نیست اگر بگویم که در یک روز چند بار از داربست پایین می آمدم و به سوالات رهگذران جواب می دادم و با احساس و شادی آنها همراه می شدم. شهروندان و به ویژه ساکنان اطراف این دیواره ها از اینکه طرح و نقش هایی روی دیواره های بی رنگ و روح کشیده شد شاد بودند و همین را به من هم منتقل کردند.

او ادامه می دهد: اصلا خاصیت هنر همین است و نقاشی خط یا نقاشی دیواری به ویژه به علت ویژگی های بصری می تواند با مردم ارتباط بگیرد و ذهنشان را درگیر کند و ماندگار گردد.

به گفته این بانوی هنرمند، هنر نقاشی دیواری، از یک طرف شهری زیبا و خلاق به شهروندانش هدیه می دهد و از طرف دیگر شاعران و هنرمندانش را به آنها می شناساند. سلیقه و ذوق مخاطبان را هم ارتقا می دهد تا دیگر دنبال هنرهای سطحی و مبتذل نروند.

برطرف خستگی با مِهر مردم

روزهای آغاز این کار و رفتن بالای داربست برای این هنرمند با خاطراتی همراه بوده که فراموش نمی نماید. او می گوید: تا قبل از اجرای کالیگرافی روی دیواره های شهر تجربه رفتن و ایستادن روی داربست را نداشتم و اولین بار که این کار کردم تمام پاهایم می لرزید، ولی به خاطر عشقی که به کارم داشتم و از طرفی نگاه تحسین برانگیز مردم همه ترس هایم فرو ریخت.

او خاطره ای هم از آن روزهای خوب به یاد دارد: خانم های محله برایم چایی و شیرینی می آوردند، نگهبان دانشگاه اکو که هر روز مرا حین کار می دید می ایستاد و دیوار و روند کار را آنالیز می کرد و با یک لیوان دمنوش و گفتن خسته نباشید پذیرایی می کرد. آنقدر از اهالی و احوالپرسی های شان قدرت می گرفتم که در مرداد ماه و اوج گرما اصلا معنی سختی را نمی فهمیدم و هر شب به امید اینکه دوباره کارم را آغاز کنم به صبح می رساندم و صبح سرحال تر کارم را آغاز می کردم.

او می افزاید: طرح هایم بیشتر در منطقه ها پرتردد اجرا می شد و افراد زیادی هر روز از این مسیر می گذشتند و دوست داشتند که مشابه آن در محله های خودشان هم اجرا گردد. مسئولان وقت منطقه هم بنا داشتند بیشتر مکان های شلوغ را با نقش های هنری زیبا نمایند ولی به دلایلی کار متوقف شد.

برنامه ها و آرزوهای هنرمند شهر ما

مقامی دانا در نمایشگاه های داخلی شرکت نموده و قرار است به زودی آثارش را در 2 نمایشگاه خارج از کشور به معرض نمایش بگذارد. آرزویش این است که مسئولان به اهمیت این هنر و ضرورت استفاده از آن در القای آرامش در شهروندان پی ببرند.

او می گوید: استفاده از رنگ های شاد و زیبا کردن درو دیوار کوچه و معابر می تواند از خاکستری بودن شهر بکاهد و به آن روح بدمد. کاری که در تمام جهان انجام می گردد شهرهایی که با نقاشی های دیواری زیبای شان شناخته شده هستند، مثل فرانسه، آلمان.

او خود را هنوز ابتدای راه یادگیری هنر نقاشی خط می داند و لفظ هنرمند را به سختی درباره خودش به کار می برد، ولی معتقد است: دعوت از هنرمندان چه مبتدی و چه حرفه ای باعث می گردد آنها خود را محک بزنند و در این آزمون و خطاها سطح کیفی این هنر نیز بالا می رود و طرح هایی بر تن خیابان ها و محله ها می نشیند که به علت ارزش هنری بالا آرامش را به مردمانش هدیه می دهد.

مقامی دانا تأکید می نماید: همانطور که هنر فرش ما در جهان به جایگاه خوبی رسیده، باید هنرمندان این عرصه نیز حمایت شوند و فرصت های بیشتری در اختیارشان قرار گیرد و هنرشان را عرضه نمایند تا بعد از این گردشگران، تهران را برای تماشا آثاری که بر تن دیوارهایش نشسته برای سفر انتخاب نمایند.