مدافع سابق پرسپولیس کفش هایش را آویخت - صنایع 90

علی عسگری نوشت: خداحافظی با دوست داشتنی های زندگی همواره واژه تلخی بوده، مخصوصاً زمانی که امیدی به بازگشتش نباشه. از کودکی در کوچه و خیابون دنبال توپ بودم. فوتبال باعث می شد که احساس قدرت کنم. قدرتی که حالِ دل یه بچه رو همواره خوب می کرد. سختی های زیادی کشیدم، ناملایماتِ زیادی دیدم ولی تا چشم به هم زدم دیدم تو سن 20 سالگی سابقه بازی در تمام رده های ملی از نونهالان تا بزرگسالان را دارم.

به خودم اومدم دیدم تو سن 22 سالگی با شماره 7ِ علی آقا پروین (پرسپولیس) وسط استادیوم آزادی، بازوبند کاپیتانی پرطرفدارترین تیم آسیا رو به بازوم بستم (عکس مربوط به همان بازی)، افتخاری که بعید می دونم نصیب کسی شده باشه.

جوانی و بی تجربگی، کم لطفی ها و زندگیِ تا حدودی غیرحرفه ای و شاید احساس اشباع شدن واهی باعث شد که سرعت پیشرفت و انگیزه برای بالاتر رفتن در من کمرنگ بشه. این مسئله همراه شد با فشار زیادِ اون سال های فوتبال روی منی که 22 سال داشتم و سابقه 6 ساله حضور در پرسپولیس روی دوش من جوون سنگینی می کرد. سعی کردم خودم رو رو پا نگه دارم، ولی بعد از فوت هادی نوروزی، کسی که حکم برادر بزرگم رو داشت کمرم شکست و دیگه نتونستم قامت راست کنم.

در واقع خداحافظی واقعی من از فوتبال همون روزها بود. در سن 24 سالگی، بعد از 8 سال سابقه در باشگاه پرسپولیس و گرفتن 3 جام و تجربه کاپیتانی در سن 22 سالگی که دلچسب ترین افتخار و خاطره فوتبالی من بود.

این پست و رو گذاشتم، که هم یک سری حرف های نگفته را گفته باشم و هم مطلبی بماند به یادگار که چه روزی من به شکل رسمی از ورزشی که هم کارم بود، هم عشقم بود و بیست و اندی سال هر روز درگیرش بودم خداحافظی کردم (در جایگاه بازیکن.) فوتبال بازی کردن برای من تمام شد و راهی بسیار سخت تر و طولانی تر پیش رو دارم که به کمک خدا امیدوارم که بتوانم تجربیاتی که در این راه پر پیچ و خم به بهای سوزاندن استعداد و جوانیم در این ورزش به دست آورده ام رو به جوانان سرزمینم منتقل کنم.