یحیی گلمحمدی: میخواهم در اروپا مربیگری کنم - صنایع 90

با ما سفر کنید و با تور اروپا تابستانی از قاره سبز دیدن کنید و با دریافت خدمات ویزای شینگن از گردش به دور اروپا لذت ببرید.

دو سال قبل روز بازی پرسپولیس با کاشیما در فینال لیگ قهرمانان آسیا کارشناس تلویزیونی بودید و اکنون به عنوان سرمربی این تیم باید در فینال همین مسابقات روی نیمکت بنشینید.

مطمئنم تمام طرفداران پرسپولیس برای اینکه این چند روز هم بگذرد تا ما بازی فینال را برگزار نموده و با قهرمانی به ایران برگردیم دل توی دلشان نیست. آبان دو سال پیش بود که به تلویزیون دعوت شدم تا بازی پرسپولیس و کاشیما را کارشناسی کنم. این موضوع برای من افتخار عظیمی بود و در آن فضا همه دوست داشتند پرسپولیس قهرمان آسیا گردد. شرایط آن تیم و محدودیت هایی که بین بازیکنانش داشت سبب شد با 14-15 بازیکن که 5-4 نفر از آنها هم جوان بودند به سختی به فینال برسد. واقعا کار خیلی عظیمی انجام داد و حتی همان موقع گفتم اگر پرسپولیس قهرمان نگردد از ارزش هایش کم نخواهد شد و برای طرفداران قهرمان است. هر چند پرسپولیس در آن موقع قهرمان نشد اما از لحاظ نوع بازی و اراده ای که برای رسیدن به فینال داشت از یک قهرمان چیزی کم نداشت.

حس خود درباره سرمربی گری پرسپولیس در فینال را بگویید؟

همواره داشتن آرزوهای عظیم یکی از راه های رسیدن به موفقیت است و خودش ایجاد انگیزه می نماید. هر مربی دوست دارد روی نیمکت تیم های عظیم و تیم ملی کشورش بنشیند و حتی به عنوان یک لژیونر خود را در سطح آسیا و حتی اروپا معرفی کند. این اهداف بلندمدت من است اما رسیدن به آن احتیاج به پشتکار و کوشش دارد. خدا به من یاری کرد تا پس از دو سال در یک فینال آسیایی روی نیمکت پرسپولیس بنشینم.

با تمام سختی هایی که قبل از سفر به قطر داشتیم به فینال راه پیدا کردیم و همه ما از آن دوران خاطره خیلی خوبی داریم. هنوز هم دیدن صحنه های صعودمان به فینال در فضای مجازی یا غیر مجازی برای من تازگی دارد و هیچ وقت کهنه نمی گردد. برای خودم افتخار عظیمی است که تیمم در فینال حضور دارد. این امر هم به جز با حمایت طرفداران میسر نمی شد. هر چند آنها کنار ما نیستند اما انرژی های مثبت شان را پشت خود حس می کردیم و می دانستیم کنارمان هستند.

پرسپولیس قبل از اعزام به قطر برای برگزاری مراحل گروهی و حذفی لیگ قهرمانان مسائل زیادی داشت اما همین که با این شرایط توانستید به فینال برسید یعنی قهرمان هستید.

3-4 روز پس از ورودم به پرسپولیس با بازیکنان برای اولین بار جلسه فنی داشتم. اولین جمله ام به بازیکنان را هیچگاه فراموش نمی کنم. به آنها گفتم یادتان باشد کار نیمه تمامی دارید که باید آن را انجام بدهید. همه به من نگاه نموده و حس خوبی داشتند. از لحاظ امکانات و شرایط اقتصادی مسائل خیلی زیادی داشتیم و سختی زیادی کشیدیم. شاید آن موقع خیلی از بچه ها باور نمی کردند پرسپولیس بار دیگر به فینال آسیا برود. وقتی ظاهر آنها را می دیدیم فکر می کردیم قبول کردند اما در باطن شان جور دیگری بود. قشنگ حس می کردم بعضی بازیکنان شاید صعود مجدد به فینال را باور نداشته باشند و ته دلشان به این موضوع می خندیدند اما هر روز که می گذشت پیشرفت آنها را می دیدم.

آنها با جان و دل تمرین می کردند. در این حدود 10 ماه هیچ وقت نشد بگویند تمرین زیاد و سخت است یا اینکه چرا زیاد می دویم؟ درباره سختی تمرین صحبت ننموده و غُر نزدند. خودمان فوتبالیست بوده ایم و وقتی تمرینات زیاد می شد از آن فرار نموده یا غُر می زدیم اما حتی یکبار هم شاگردانم نخواستند در تمرین کم بگذارند. همواره هم می گفتند بیشتر تمرین کنیم. بازیکن ها روح عظیمی دارند و در زمان پیروزی هایشان انگیزه و اعتماد به نفس بیشتری می گرفتند. پیشرفت خیلی خوبی داشتیم و با انگیزه کارمان را آغاز کردیم. مسائل ما را می دانید و از جزئیات آن با خبر هستید.

وقتی تیم به قطر رفت شاید کسی باور نمی کرد تیم به فینال برسد. باید هر سه روز بازی نموده و یک روز در میان بررسی حریفان و پرسپولیس را انجام می دادیم اما در جلسات مان به بازیکنان می گفتم باید کار ناتمام تان را تمام کنید. تیم ما با یک بازی تدارکاتی و 7، 8 بازیکن جدید به قطر رفت که 50 درصد ترکیب پرسپولیس را تشکیل می دادند. بازی محبت آمیز با شهرخودرو را هم باختیم. با تمام مسائل به قطر رفتیم اما از ته قلبم مطمئن بودم از گروه مان بالا می آییم.

یک مربی حس عظیم خود را به بازیکنانش هم انتقال می دهد...

بازی اول ما خیلی سخت بود و باید حتما آن را می بردیم. اصلا حق اشتباه کردن نداشتیم و به دلیل اینکه در شرایط مسابقه نبودیم تا حدی ناهماهنگ بودیم. شاید از لحاظ کیفی بازی خوبی را ندیدیم اما یک بر صفر التعاون عربستان را شکست دادیم. حامد لک هم در آن مسابقه خیلی خوب کار کرد و یکی دو گل را نجات داد. همانجا نشانه هایی از اینکه خدا پرسپولیس را دوست دارد نمایان شد. باید بازی دوم را هم می بردیم. شاید در مرحله گروهی بعضی تیم ها می توانستند به دلیل مسجل شدن صعودشان به نفرات اصلی خود استراحت بدهند و انرژی هایشان را تقسیم بندی نمایند اما ما باید بازی به بازی حریفان را می بردیم تا از گروه خود صعود کنیم.

پس از باخت به الدحیل کارمان سخت شد اما ناگهان قانون تغییر کرد و گفتند باید شارجه امارات را شکست بدهید زیرا حتی در صورت مساوی هم به مرحله بالاتر نمی روید. قوانین جدیدی وضع شد، در حالی که در بازی رو در رو عملکرد بهتری نسبت به حریف داشتیم باید شارجه را شکست می دادیم. در آن مسابقه هم کار را خیلی خوب آغاز کردیم و از ثانیه یک بازیکنان مان بمب انگیزه بودند. آنها می ترکاندند و در نیمه اول سه گل به ثمر رساندیم. تیم حریف مانده بود چه کار کند و نمی دانست باید دفاع کند یا حمله؟ باور نمی کردند که پرسپولیس اینگونه بازی کند. شوک عجیبی به شارجه وارد شد. فکر می کنم دقیقه سه یا چهار گل زدیم و تا آخر هم این فرایند را ادامه دادیم.

اعلام محرومیت عیسی آل کثیر ساعاتی مانده به دیدار با النصر در دیدار نیمه نهایی هم شوک عظیمی به تیم وارد کرد.

بله، مشغول ورود به جلسه فنی بوده و ترکیب تیم را اعلام نموده بودیم. حدود 45 دقیقه قبل از آغاز جلسه فنی مشغول لباس پوشیدن بودم که ناگهان این خبر به من اعلام شد. به من زنگ زدند و گفتند آل کثیر 6 ماه محروم و 10 هزار دلار جریمه شده است. نمی تواند مقابل النصر بازی کند. 5-6 دقیقه در شوک بودم و باید درباره یار جدید تصمیم گیری می کردم. البته می دانستم اگر بخواهم به هم بریزم و از درون موضوع را جوری حذف کنم که روی رفتارم اثرگذار گردد، این موضوع به تیم هم سرایت خواهد نمود و کارمان خراب می گردد.

به پایین هتل آمدم و آرام آرام با دو سه نفر از بچه ها صحبت کردم. می دانستم اگر ناگهان این خبر را اعلام کنم به هم می ریزند. سه چهار بازیکن ما مشغول قهوه خوردن بودن که با شنیدن این خبر به شوک فرو رفتند. آرام آرام جلو رفتیم و همه از ماجرا آگاه شدند. جلسه فنی ما خیلی احساسی و عاطفی شد که زیاد نمی توان درباره اش صحبت کرد زیرا امکان دارد بار دیگر تحت تأثیر قرار بگیرم. بعضی نفرات و کل کادر فنی مشغول گریه کردن بودند اما ناگهان جو خوبی راه افتاد. نصف بازیکنان و کادر فنی گریه می کردند اما ناگهان جو خوبی راه افتاد. اگر مقابل النصر نصف تیم هم در زمین نبودند سایر افراد با انگیزه به زمین می رفتند و پرسپولیس را به فینال می آوردند. بازی خیلی خاطره انگیزی برای ما شد اما هنوز کارمان تمام نشده است. ان شاءالله در فینال هم اتفاق خوبی بیفتد.

به سال ها قبل بازگردیم روزی که پیشنهاد بازی کردن برای پرسپولیس را دریافت کردید چه حس و حالی داشتید؟

در تیم بانک تجارت بودم که رضا ترابیان به پرسپولیس آمد. با وی خیلی رفیق هستم و امیدوارم هر جا هست سلامت باشد. از بچه های گل پرسپولیس بود که چند روز پس از قرارداد بستن با این تیم به من زنگ زد و گفت به پرسپولیس می آیی؟ من هم نه نیاوردم زیرا اسم پرسپولیس وسط بود و بلافاصله گفتم با چه کسی باید صحبت کنم. با امیر عابدینی قرار دیدار گذاشتیم وی انسان خوب و شریفی است که خیلی مرا دوست داشت و برای پرسپولیس هم زحمت زیادی کشید. مدیریت کردن در باشگاه در آن مقطع با توجه به تغییر و تحولات موجود خیلی سخت بود اما تیم خوبی را جمع کردند. سال 74 یا اواخر 73 با پرسپولیس قرارداد بسته و کار خود را آغاز کردم.

در آن موقع چه بازیکنانی در پستت بازی می کردند؟

بهروز رهبری فرد، افشین پیروانی، مهدی هاشمی نسب و علی انصاریان با من هم پست بودند البته پس از مدتی متأسفانه دچار بیماری بد تب مالت شدم و حدود یکسال را از دست دادم.

بازی کردن برای پرسپولیس سخت تر است یا مربی گری؟

قطعا مربی گری کردن خیلی سخت تر است اما خوبی اش این است هر روز انگیزه داری و هیچ وقت به خاطر وجود طرفداران و انرژی آنها انگیزه ات کم نمی گردد. قسمت نبود آنها با حضور در استادیوم از تیم من حمایت نمایند و فقط فکر می کنم دیدار با تراکتور و استقلال به استادیوم آمدند. پس از بیماری کرونا آنها را در کنار خود نداشتیم اما همواره انرژی شان را کنار خود حس می کنم زیرا همه جوره از تیم حمایت و پشتیبانی می نمایند. حس می کنم همواره کنارمان هستند.

استانکو چه نقشی در موفقیت شما در پرسپولیس داشت؟

شاید در شکل گیری مربی گری ام چندان مؤثر نبود اما فکر می کنم استانکو نیم فصل یا 5-6 هفته پس از سپری شدن لیگ تیم به پرسپولیس آمد. بدن های ما در آن موقع خیلی خراب بود اما دوی 200 مترهای معروف را گذاشت(باخنده) روزهای اول نمی توانستیم دو بار هم این مسافت را برویم زیرا بد تمرین نموده و مسائل بدنی زیادی داشتیم. اما رفته رفته شرایط بهتر شد و با این مربی قهرمان لیگ شدیم یادم می آید خیلی انسان شریف و مهربانی بود. البته مربی خیلی خوبی هم بود.

در زمان بازیگری کدام بازیکن را الگو قرار دادید؟

در آغاز فوتبال خود مهاجم بودم و همواره بازیکنان این پست را دوست داشتم. الگوی دفاعی به آن صورت نداشتم. خیلی ها الان مدافعی مثل سرخیو راموس را دوست دارند اما الگوی خاصی در بین مدافعان نداشتم. البته از بین مهاجمان خدا بیامرز مارادونا را دوست داشتم. همدوره وی نبودم اما به مارادونا و البته مارکو فن باستن و رود گولیت علاقه داشتم.

به نظر می رسد با بازیکنانی که خوب پاس می دهند ارتباط بهتری دارید؟

این نفرات در شرایط سخت می توانند تصمیم گیری بهتری داشته باشند. این نوع بازی را خیلی دوست دارم و نفراتی که تحت فشار کار را در می آورند و با پاس و ارسال خوب به تیم یاری می نمایند را دوست دارم.

سیدجلال حسینی تا چه اندازه شبیه دوران بازیگری شما است؟

تا 36-37 سالگی بازی کردم و سن سید اکنون دو برابر دوران خداحافظی من است (با خنده). جلال خصوصیات مثبتی دارد که تا به امروز در هیچ مدافع و کاپیتانی ندیده ام.کاریزمای واقعا مثبتی دارد و واقعا در تیم ما تأثیرگذار است. بچه ها شخصیت خوب حسینی را قبول دارند و هر حرکتش برای ما و بازیکنان الگوی خوبی است. از این نوع بازیکنان در فوتبال مان خیلی کم است. شاید اگر بخواهم به عنوان یک کاپیتان نام ببرم می توانم از علی دایی و مهدی مهدوی کیا به عنوان نفراتی که تصمیمات و حرف هایشان خیلی تأثیرگذار بود یاد کنم. سیدجلال حسینی مهره مهمی برای ما است و بعضی مواقع حیف مان می آید فوتبالش تمام گردد. زیرا تأثیر خود را در فوتبال ایران نشان داده است.

به عنوان بازیکن و مربی قهرمان لیگ برتر شده اید. کدام یک جذاب تر است؟

قهرمانی همواره جذاب است و هیچ وقت شیرینی آن به عنوان بازیکن و مربی کم نمی گردد اما وقتی مربی هستید و تیم تان قهرمان می گردد احساس مسؤولیت بیشتری نسبت به تیم دارید زیرا باید 50-60 نفر را رهبری و مدیریت کنید.

در فوتبال ایران به جز تمرکز درون زمین باید خیلی مراقب مسائل دیگر هم باشید.

یا برای ما حاشیه می سازند یا در خود تیم حاشیه وجود دارد. امکانات در کل فوتبال ایران ضعیف است و وقتی در این شرایط به عنوان سرمربی قهرمان می شوید ارزش زیادی دارد .

دلیل پوشیدن پیراهن شماره 4 در دوران بازیگریتان چه بود؟

دو بار شماره عوض کردم. اولین پیراهنی که در پرسپولیس پوشیدم شماره اش 28 بود اما شاید شماره کم بود که 4 به من رسید(باخنده) ما مدافعان یا باید سه می پوشیدیم یا 4.