طِلال از امیرحسین بهروزی - صنایع 90

طِلال مَحشِری کِردِن. این جمله را سعید به عثمان گفت و هر دو طوری زیر خنده زدند که دندان هایشان پیدا شد.

سعید و عمر را در قشم پیدا نموده بودم. ماهیگیر بودند. با این دو نفر قرار گذاشته بودیم یک روز من را همراه خودشان به ماهیگیری ببرند. ماهیگیران قشم یا با هم فامیل هستند، یا با هم فامیل هستند!

در قشم اگر دو نفر با هم ماهیگیری نمایند، خانواده هم حساب می شوند. غریبه در این کار وجود ندارد.

پنج صبح، قبل اینکه خورشید بالا بیاید، وقتی هوا هنوز تاریک بود، کار را شروع کردیم. قایق را از اسکله دوحه برداشتیم و به دریا زدیم. به سمت جایی که خورشید طلوع می کرد.

اواخر اسفند و اوایل فروردین ساعت شش خورشید طلوع می نماید. قبل از طلوع، شرجی هوا آنقدر زیاد بود که خط افق را لایه ای از مه بنفش و خاکستری پوشانده بود.

بالاتر، رنگ نارنجی از زیر این بنفش بیرون می زد و در آسمان پخش می شد. باز هم بالاتر، آسمان صاف و آبی بود. کم کم خورشید از پشت دریا بالا آمد. همراه خورشید هم، سر و کله ماهی ها پیدا می شد.

ناگهان سعید به عثمان آن جمله قشمی را گفت و شادی در قیافه هایشان موج زد. کنجکاو شدم و معنی جمله را پرسیدم.

طلال نوعی ماهی بود که قدوقواره کوچکی داشت. دسته ای حرکت می کردند و می توانستی کلی از آن ها را یک جا به تور بزنی. اما قضیه اینجا تمام نمی شد. طلال طعمه خوبی برای صید ماهی گران قیمت، بزرگ و خوشمزه ای بود: ماهی شیر.

آن ها توانسته بودند با طعمه قرار دادن طلال ده تا ماهی شیر به تور بزنند. طلال کارش را خوب انجام داده بود؛ محشر نموده بود.

ساعت هفت ونیم آفتاب دریا را در سفیدی کورنماینده فرو برده است. عثمان موتور قایق را روشن می نماید و دور می زند.

طوری بلند داد می زند که صدایش از بین باد و امواج به گوش من که داشتم از گرما هلاک می شدم برسد.

می گوید چوک شهرستانی (چوک به معنای پسرجون، لحنی خطابه ای و صمیمی است) و همان طور که به جلو و به جزیره نگاه می نماید، ادامه می دهد: دریا زنده است. بزرگ است. آن قدر بزرگ که هرچه بدهد ازش کم نشود. اگر روزی ماهی گیر نیاید، تقصیر دریا نیست. ماهی ها نخواستند بیایند. دریا مقدس است. حالا این را بدان که دریا دوستت داشته.

چشمانم که آن ها را در نور کورنماینده، به زور باز نگه داشته بودم، از تعجب بازتر شدند. عثمان خندید و گفت: با این وضعی که داری، اگر تا ساعت ده یازده که همواره می مانیم، کارمان طول می کشید، مثل بستنی آب می شدی و باید جنازه گرمازده ات رو تحویل خشکی می دادیم.

راست می گفت. خدا، دریا و ماهی ها به من رحم نموده بودند. من تحمل این حجم از گرما را نداشتم.

یک ربع بعد به اسکله ماهی فروشان -کنار دوحه- رسیدیم. ماهی ها را پیاده کردند و من هم همراهشان از قایق پیاده شدم. به همراه ماهی ها به بازار رفتیم و آنجا مسافرانی که به قشم آمده بودند، ساعت هشت صبح اولین ماهی هایی را که صید شده بودند، می خریدند.

پی نوشت: عکس اول تزئینی است.

منبع: علی بابا